چرا تحریم؟!

جامعه شناسان معتقدند که هرگونه تغییر بنیادین و اساسی در جوامع بیش از آنکه نیاز به قانون و به صورت دستوری قابل انجام باشد، نیاز به یک ظرفیت اجتماعی است که براساس دغدغه های آن اجتماع، به دلیل نیازها، اعتقادات و یا ترس ایجاد می گردد.

در جلسه علنی روز چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ماه سال 1369 مجلس شورای اسلامی قانونی مشتمل بر 8 ماده و یک تبصره تصویب و در تاریخ 1369/2/19 به تأیید شورای نگهبان رسید که تاکنون هیچ آیین نامه و ساز و کاری برای اجرایی کردن ماده 8 این قانون پیش بینی نشده است.

ماده 8 این قانون که با عنوان «حمایت از انقلاب مردم فلسطین» مورد تصویب مجلس شورای اسلامی قرار گرفت، تصریح می کند: "هر نوع برقراری رابطه اقتصادی و تجاری و فرهنگی با کمپانی‌ها، موسسات و شرکت‌های وابسته به صهیونیست‌ها در سطح جهان ممنوع می باشد. تبصره - وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران موظف است ظرف مدت یکسال در حد امکان لیست کامل شرکت ها و موسسات و کمپانی های صهیونیست را در سطح جهان شناسایی و به مجلس شورای اسلامی و هیات دولت ارائه نماید".

اما از آنجا در طول سال های پس از تصویب این قانون، تفکر سود و زیان و گرایش منفعت طلبانه تکنوکرات ها در دهه 70 و با دو پوسته سازندگی و اصلاح طلبی بر سیستم اجرایی کشور تسلط یافته بود و پس از آن نیز حاشیه سازی های دولت نهم و خصوصاً دهم بر پیگیری مطالبات اساسی انقلاب اسلامی غلبه پیدا کرد؛ این قانون نیز به طبع چنین رویکردهایی به فراموشی سپرده شد.

البته جامعه شناسان معتقدند که هرگونه تغییر بنیادین و اساسی در جوامع بیش از آنکه نیاز به قانون و به صورت دستوری قابل انجام باشد، نیاز به یک ظرفیت اجتماعی است که براساس دغدغه های آن اجتماع، به دلیل نیازها، اعتقادات و یا ترس ایجاد می گردد.

بنابراین نخبگان و فعالان حامی فلسطین می بایست در کنار مطالبه اجرای این قانون از مسئولین، تلاش خود را معطوف بیان دلایل و علل اینکه چرا مردم ایران می بایست کالاهای رژیم صهیونیستی را -که مشخصه شناسایی آن، عدد 729 در ابتدای سمت چپ بارکد تجاری اش می باشد- تحریم کنند؟

بالواقع تحریم کالاهای صهیونیستی به دلایل گوناگونی اعم از اعتقادی، سیاسی و اجتماعی قابل بحث و استدلال می باشد، اما قطعاً آنچه بیش از همه توان فراگیر نمودن این دغدغه را در میان آحاد مختلف جامعه اعم از مذهبی و غیر مذهبی دارا می باشد، بیان این حقیقت است که از نگاه صهیونیست های افراطی که امروزه در غالب رژیم اشغالگر قدس عینیت یافته اند، به غیر از یهودیان، هیچ فردی اعم از مسلمان، مسیحی و یا پیرو هر دین و مسلک دیگری انسان نیست و قوانینی که در خصوص آنها قابلیت اجرا می یابد، همان قوانینی است که در خصوص حیوانات مورد استفاده قرار می گیرد، البته داستان آنجایی تلخ تر می گردد که هیچ فردی حتی حق اینکه دین و مسلک «یهود» را پس از تولد نیز برگزیند ندارد و دلیل این محدودیت نیز از همین مهم ناشی می شود که مگر حیوان می تواند انسان شود که یک غیر یهودی بتواند یهودی شود؟!

عمق این فاجعه آنجایی وحشتناک می شود که تلمود کتاب مقدس این تفکر افراطی با صراحت تجاوز، یغما و چپاول غیر یهودیان را با بیان این دلیل که اینها حیوانات انسان نمایی هستند که برای خدمت به یهودیان خلق شده اند نه تنها برای خود مباح فرض نموده اند بلکه در برخی از شرایط مستحب و حتی واجب می پندارند.

و اینجاست که معلوم می گردد چگونه است که سازمان های جهانی در مواجه با کشتار وحشیانه مردم غزه هیچ عکس العملی را از خود نشان نمی دهند و به راحتی از کنار آن می گذرند چرا که حقوق بشر با تفاسیر بالا، اصلاً شامل حال آنها نمی شود!

حتی این نگاه غلط را با تعیین شاخصه های پوچ برای جوایز بین المللی خود که به عناوین گوناگون همچون نوبل صلح و حقوق بشر به فعالان اجتماعی اهدا می کنند نیز ترویج می دهند و می بینید که برندگان جایزه صلح نوبل در مقابل چنین جنایاتی دم بر نمی آورند و سکوت اختیار می کنند.

غافل از اینکه جنایاتی که دیروز در صبرا و شتیلا و امروز در غزه در حال رقم خوردن است، با اتخاذ چنین روش و منشی فردا گریبانگیر دیگر جوامع خواهد شد و این فردا خیلی زود به ما خواهد رسید.

بر همین اساس و فقط با این استدلال که هر جامعه ای برای رشد و ترقی نیاز مبرمی به آرامش و امنیت دارد، می بایست یک دغدغه عمومی در خصوص تحریم کالاهای صهیونیستی در جوامع بشری از جمله ایران حاصل گردد چرا که آنچه باعث شده است تا رژیم صهیونیستی برای پیاده نمودن تفکرات غیر انسانی خود مجهز به سومین ارتش منظم دنیا شود، پولی است که از طریق فروش کالاهای مختلف در جوامع مختلف به دست می آید.

طبق آمار رسمی آژانس رسمی صهیونیستی شرکت «دیاسابورا» شرکتهای نوشابه سازی «کوکاکولا» و «پپسی» هر کدام معادل 3.2 میلیارد دلار  برای تحقق اهداف اسرائیل کمک می کنند.که این رقم 5.4 در صد از فروش 70 میلیارد دلاری این شرکت ها در یک سال مالی است.

آژانس «دیاسابورا» سالانه  6.1 میلیارد دلار هم از شرکت های تولید کننده مواد غذایی دریافت می کند (نظیر نستله در ایران). علاوه بر ارقام فوق شرکت های مذکور 3.1 میلیارد دلار در جهت تجهیز و مدرنیزه کردن موشک های «آرو» و تانک های فوق مدرن «مرکاوا» هزینه نموده اند. همه این ارقام در حالی اعلام می شوند که به اعتراف نماینده شرکت «خوشگوار» ایران این شرکت سالانه معادل 250000 دلار  از طریق یک شرکت واسطه که در گذشته یک شرکت ایرلندی به نام «کوکاکولای آتلانتیک» بود و اکنون یک شرکت به نام «دراگدا» dragheda می باشد، به شرکت اصلی «کوکاکولا» پرداخت می کند. در این میان شرکت «نستله ایران» نیز بدون هر مشکل و کاملاً قانونی سود هنگفت کسب شده در ایران را به شرکت اصلی (نستله سوئیس) منتقل می نماید.

محصولات غذایی نسکافه، سرلاک، مگی، نیدو، کافی میت، کافی میکس و ... از جمله تولیدات این شرکت در سطح جهانی است.

لازم به ذکر است که سود کسب شده توسط این شرکت در آسیا و اقیانوسیه و آفریقا رقمی معادل 7 میلیارد و 181 ملیون فرانک سوئیس است.

البته این تحریم مربوط به هیچ گونه گروه مذهبی یا نژادی نمی باشد، بلکه در رابطه با تحریم شرکت هایی است که از اشغال نژادپرستانه فلسطین حمایت می کنند. چرا که اگر حتی یک شرکت متعلق به مسلمانان نیز با رژیم صهیونیستی همکاری و یا مشارکت کند، می بایست آن شرکت را هم تحریم کرد.

آنچه امروز جای تأسف است اینکه تا به امروز در خصوص تحریم کالاهای صهیونیستی به جز برخی جریان‌های دانشجویی و مردمی، در ایران کار خاصی صورت نگرفته است. هرچند بسیاری از مسئولین کشور قول مساعد پیگیری را به دانشجویان و فعالان مبارزه با اسرائیل داده اند اما این وعده ها همچنان اجرایی نگشته و به بایگانی سپرده شده است.